Eindelijk!

Dit weekend een super scanner gekocht. Dus binnenkort kun je bij De Blauwe Cactus eindelijk die doos met foto's, negatieven en dia's (klein en groot) eens laten digitaliseren!

Nieuwsgierig

Ik stond van de week in de bieb wat boeken in te leveren en schuin achter me staat een vrouw aan haar kind te vertellen over een boek wat ze ziet staan. O, zei ze, dit was zo'n mooi boek, ik heb het in het engels gelezen, werkelijk zo mooi. Ik lever intussen rustig mijn boeken in maar was nieuwsgierig. Ik wilde me omkeren om te kijken welk boek ze aanwees, maar ja, dat vond ik ook zo nieuwsgierig. Ik liep weg, toch weer terug en vroeg. Ah, zei de vrouw, ik hoopte al dat je het zou vragen want het is zo'n mooi boek. "Extreem luid & ongelooflijk dichtbij" van Jonathan Safran Foer.

Het boek is van 2005 dus ik ben er een beetje laat bij geloof ik...

Zelf net de Q-serie van Jussi Adler-Olsen gelezen: De vrouw in de kooi, De fazantenmoordenaars en De noodkreet in de de fles. En ik las gelukkig ergens op een website dat het volgende deel er aan komt.

Wakker worden!

Heel lodderig gaat één oog open. Na 6 dagen diepe slaap probeert oma wakker te worden. Het lukt nog niet erg. Jesse en Sara staan aan de kant van haar bed. Voor het eerst. Jesse verteld een heel verhaal over wat hij op school heeft gedaan. Hij had een 9 voor Engels, zijn wiskunde proefwerk ging goed en o ja, ze moeten een brochure maken over de Zaanse Schans. Oma wordt nou wakker! Ze reageert, ze wordt een beetje onrustig, wil wakker worden, iets zeggen. Maar het gaat nog niet. Er zit zo'n akelige buis in haar keel, daar wilt ze natuurlijk van af, ik zie dat het haar vreselijk irriteert. Het hele gedoe irriteert haar natuurlijk mateloos. Dit hadden we niet afgesproken, je ziet het haar denken.

life is a bitch

Afgelopen woensdag m'n schoonmoeder naar het ziekehuis gebracht voor een prefentieve operatie. We waren daar al voor de 2e keer want die week daarvoor werd ze naar huis gestuurd wegens "tijdgebrek". Donderdag is ze geopereerd en nu ligt ze te vechten voor haar leven. Niets doet het meer, zomaar opeens... De oma van m'n kinderen is een kleine dappere vrouw die op haar 80ste nog de kozijnen van haar huis staat te lakken, hard werkt in de tuin en altijd, maar dan ook altijd, lekkere zoete koekjes en chocolaatjes voor de kinderen klaar heeft staan. De oma die altijd komt oppassen als wij dat weer eens op het allerlaatste moment vragen. Het luisterend oor en degene die je weer even de weg wijst, op haar manier, soms een beetje oeps maar wel altijd waar. Zij ligt daar in het bed op de IC te doen wat ze daar niet zou moeten doen. Ik liet haar woensdag achter bij de lift, bel je me? Ja, ik bel je. Kom op Dien, vecht, want we kunnen nog niet zonder je!

Nieuw kaartje

Ik heb weer een nieuw kaartje op kaartje2go.nl gezet.

Het is een uitnodigingskaartje voor een kinderfeestje. Bij kaartje2go.nl kun je zelf de teksten erin zetten.

Opstartproblemen

Aij, wat was dat gisteren een moeilijke start. Na 2 weken heerlijk aanlodderen ging in alle vroegte weer die rot wekker. Ik heb zo een hekel aan het geluid van een wekker. Vroeger had ik een enorm ochtendhumeur, chagrijnig, boos, moe. Mijn moeder heeft op een gegeven moment besloten dat ik niet meer samen met m'n broer mocht ontbijten. Het was niet zo gezellig aan tafel, door mij.... en door m'n broer. Hij ging dan minuten lang met een lepeltje tegen z'n theekopje aantikken, net zo lang tot dat ik het niet meer trok. En dan was het dus niet meer zo gezellig. Hij heeft ook wel eens mijn vingers aan elkaar gelijmd met 10 seconden lijm, maar dat was dan weer midden op de dag. Ook niet gezellig. Hij dacht daar overigens anders over want een half uur durende slappe lach was het gevolg. Van hem dan, niet van mij.
Maar even terug naar dat ochtendhumeur. Ik heb dat gehad tot we naar Aruba vertrokken en waar dus iedere morgen om half 8 de zon opkwam en het een inmiddels een zeer aangename temperatuur begon te worden. Sindsdien heb ik geen ochtendhumeur meer, zelfs niet hier in Nederland.
Maar... we hebben een ander slachtoffer in huis. Sara, m'n jongste van 10. Zij heeft het heel erg en ik begrijp dat, ik maak haar 's morgens rustig wakker, ga even naast haar liggen, overlaadt haar met kusjes en liedjes. Papalief denkt daar echter anders over, die vindt dat onzin en laat met veel lawaai weten dat er weer een nieuwe dag is aangebroken. En ik voel dan met haar mee, voel me weer 12 aan de ontbijttafel met m'n broer. Aij, wat was dat erg...