Ruim 8 maanden later...

Sinds 1 april vol aan de slag bij NB (nieuw bedrijf) met een heel leuk account. Full time, dat wil zeggen 40 uur, minstens. Gelukkig dat ik R. heb want anders komt er thuis helemaal niets van terecht. Hij 's morgens vroeg weg, ik nadat de kinderen zijn vertrokken. Hij eerder thuis zodat  het eten klaar staat als ik thuis kom het eten op tafel staat. Best luxe! Tussendoor kinderen naar sport en muziek, "taxibedrijf" staat er op ons voorhoofd gegraveerd, wat waarschijnlijk over een aantal jaar wordt vervangen door "hotel". Ik hoor het m'n ouders nl. nog zeggen: "het is hier geen hotel", en dat krijgen we dus allemaal nog.

Maar goed, afgelopen maandag om half 8 in de ochtend gaat de deurklopper: ONTBIJTSERVICE! Voor mij! Afzender ons zusterbedrijf F. Ahh, wat een opsteker, dat is prettig de week beginnen.

Hebben, hebben, hebben

Op Aruba reden we in deze fantastische Jeep Cherokee met bovenop fijne "foute" lampjes. Stoer en sterk.

Ik heb er 2 keer een ongeluk mee gehad en 2 keer mankeerde onze Cher niets en lag de andere redelijk in puin. Voor ons dus erg veilig maar voor de andere niet. De eerste keer was trouwens mijn schuld. Op een rustige zondagochtend reed ik naar een plantenwinkel, niemand op de weg (dacht ik), zonnetje, even wegsoezen... Ik ging linksaf en zag de Toyota Tercel over het hoofd. Ik kon nog net gas geven zodat het grootste gedeelte van Cher voorlangs schoot maar de achterkant was niet op tijd. Ik schrok, uiteraard, en durfde niet goed mijn auto uit. Ik verwachtte namelijke een héééle boze meneer. Maar zoals ik al zei, het was zondagochtend. En wat doen de meeste mensen op Aruba op zondagochtend? Juist, die gaan naar de kerk. Ik trof een auto vol gelovigen en die waren erg vergevingsgezind. Pffoe.
Overigens, de tweede keer was niet mijn schuld en toen trof ik wel een héééle boze meneer.
Deze Jeep was trouwens niet alleen stoer en sterk, hij dronk ook behoorlijk. Even gas geven en je zag de benzinemeter naar links uitslaan. Gelukkig was de brandstofprijs toen nog niet zo hoog.

Wat ik nu het liefste zou willen. Het staat denk ik wel op nr. 3 van m'n Bucketlijstje. Is een Jeep Wagoneer.

Maar dan moet ik van m'n lief wel eerst een cursus automonteur volgen en een bucket vol geld verdienen om de brandstof te bekostigen. Maar is het niet een fantastische auto. Ik wil 'm hebben, hebben, hebben.

Prins

Van wie, van wie heeft Saar nou die kaart en doos met heerlijke truffels? Wie is die prins op het witte paard? Alle jongens in de buurt opgenoemd, allemaal afgedaan met een vette "nee!". Dat is het stomme leuke van Valentijn. Droom zacht Saar, van die jongen met dat zwarte, bruine, blonde of rode haar...

Grab A Button

Simply copy and paste the text below into your HTML/JavaScript page elements to add a "Bloe Bloe" button to your blog.

<a href="http://www.bloebloe.nl/" target=blank><img alt="Bloe Bloe" src="http://i1193.photobucket.com/albums/aa346/bloebloe/Logo_vierkant.jpg" border="0"/></a>

Beetje ziek, beetje niet

Sara had gisteren zo'n dag. Een beetje ziek, een beetje blah, een beetje zus, een beetje zo.
Dus lekker op de bank en de hele ochtend Pippi kijken. Ik hoor het op de achtergrond, Pippi mag mee op theebezoek bij de moeder van Tommie en Annika. Weet je het nog? Dat Pippi gevoel, ik kan er nog helemaal bij wegdromen. We zijn een keer met de kinderen in Zweden naar Astrid Lindgren Värld geweest. GE-WEL-DIG. Pippi, Villa Kakelbont, Karlsson, Michiel van de Hazelhoeve, ahh, ik had de dag van m'n leven. Saar aan het eind van de dag nog een Pippipak en ik was gelukkig.

Maar goed, ik dwaal wat af. Saar was dus een béétje ziek, tijd voor wat knutselactiviteit. Aangezien ze de Valentijn er toch doorheen gedrukt heeft op school heeft ze voor de hele klas een kaart gemaakt die ze weer kunnen sturen naar iemand op school (gezien op Alisa Burke). Anoniem natuurlijk. Maandag worden ze de school rondgebracht. Ik ben benieuwd...

Valentijnkaartjes

2 Valentijnkaartjes, te vinden op kaartje2go.

Ik heb een idee

Weet je mam, ik heb een idee... O jee, denk ik dan, wat krijgen we nu weer? Sara loopt bijna over, alles, maar dan ook alles, vindt ze leuk om te doen. Om te organiseren, bedenken, maken. En dat is best leuk. Maar ook best vermoeiend. In groep 5/6 heeft ze de schoolkrant opgezet, redactie gevormd en de zweep er over uitgehaald. Want er moet natuurlijk wel gewerkt worden! Nu in groep 7/8 is haar de schoolkrant ontnomen en dat heeft menig traantje opgeleverd. Boos, verdrietig en vooral in haar eer aangetast. Dat ze de boel nog wel moet coördineren helpt niet want ze heeft het niet meer in eigen hand. Maar goed, toen moest er een modeshow komen voor de hele school. Kleren moesten gemaakt worden van afval, maanden afval gespaard, ontwerpen werden getekend, modellen uitgezocht, kaartjes gemaakt. Maar helaas, school had geen tijd... Tranen? Ja, tranen...
Vorig jaar na de aardbeving op Haïti bedacht ze samen met haar vriendin Y. dat er een "hoge hakken race" moest komen om geld op te halen. En die race kwam er. Gelukkig.

Voor de kerstavond op school werd een bandje opgericht, muziek bedacht, teksten geschreven. Samen met 2 vriendinnen. Tot meester het tijd vond de hele klas erbij te betrekken. Alle touwtjes werden overgenomen door de meiden van groep 8. Traantjes? Wat denk jij! Tranen van pure frustratie. En dan kan je als moeder troosten, wijze woorden spreken maar dat helpt niet. En terecht, ik zou ook verdrietig zijn.
En gisteren? Gisteren zat ze naast me in de auto en ze zei: "Mam, Y. en ik hebben een idee!" We gaan een leuke Valentijnsdag op school organiseren.
O jee...

Beter

Het gaat beter met onze Dien. Nou ja, beter. Ze hoort al zo'n 2 weken gewoon thuis te zijn en in plaats daarvan ligt ze al 4 weken te vechten en te ploeteren. Ze mag nu een tijdje van de beademing maar het kost wel heel erg veel energie. Praten kan gelukkig wel weer, moeizaam met een pijp nog in haar keel. Een beetje krakerig en hijgerig maar ze is redelijk verstaanbaar en dat neemt al een hoop irritatie weg.  Bij haar. Ik vertelde haar afgelopen week over een opleiding die ik graag wil doen. Maar ja, dat vond ze natuurlijk belachelijk en niets voor mij en .... Hmmm, bespeur ik hier wat irritatie, aan mijn kant. Doe die slang er maar weer in! Nee hoor, grapje, ze zet me weer eens aan het denken. Pfff, best vermoeiend.

Nieuwe Site Online!

De nieuwe site van De Blauwe Cactus Grafische Producties is online! Toch raar dat mijn eigen site steeds maar weer werd uitgesteld voor een make-overtje. Maar nu dan eindelijk...

Eindelijk!

Dit weekend een super scanner gekocht. Dus binnenkort kun je bij De Blauwe Cactus eindelijk die doos met foto's, negatieven en dia's (klein en groot) eens laten digitaliseren!

Nieuwsgierig

Ik stond van de week in de bieb wat boeken in te leveren en schuin achter me staat een vrouw aan haar kind te vertellen over een boek wat ze ziet staan. O, zei ze, dit was zo'n mooi boek, ik heb het in het engels gelezen, werkelijk zo mooi. Ik lever intussen rustig mijn boeken in maar was nieuwsgierig. Ik wilde me omkeren om te kijken welk boek ze aanwees, maar ja, dat vond ik ook zo nieuwsgierig. Ik liep weg, toch weer terug en vroeg. Ah, zei de vrouw, ik hoopte al dat je het zou vragen want het is zo'n mooi boek. "Extreem luid & ongelooflijk dichtbij" van Jonathan Safran Foer.

Het boek is van 2005 dus ik ben er een beetje laat bij geloof ik...

Zelf net de Q-serie van Jussi Adler-Olsen gelezen: De vrouw in de kooi, De fazantenmoordenaars en De noodkreet in de de fles. En ik las gelukkig ergens op een website dat het volgende deel er aan komt.

Wakker worden!

Heel lodderig gaat één oog open. Na 6 dagen diepe slaap probeert oma wakker te worden. Het lukt nog niet erg. Jesse en Sara staan aan de kant van haar bed. Voor het eerst. Jesse verteld een heel verhaal over wat hij op school heeft gedaan. Hij had een 9 voor Engels, zijn wiskunde proefwerk ging goed en o ja, ze moeten een brochure maken over de Zaanse Schans. Oma wordt nou wakker! Ze reageert, ze wordt een beetje onrustig, wil wakker worden, iets zeggen. Maar het gaat nog niet. Er zit zo'n akelige buis in haar keel, daar wilt ze natuurlijk van af, ik zie dat het haar vreselijk irriteert. Het hele gedoe irriteert haar natuurlijk mateloos. Dit hadden we niet afgesproken, je ziet het haar denken.

life is a bitch

Afgelopen woensdag m'n schoonmoeder naar het ziekehuis gebracht voor een prefentieve operatie. We waren daar al voor de 2e keer want die week daarvoor werd ze naar huis gestuurd wegens "tijdgebrek". Donderdag is ze geopereerd en nu ligt ze te vechten voor haar leven. Niets doet het meer, zomaar opeens... De oma van m'n kinderen is een kleine dappere vrouw die op haar 80ste nog de kozijnen van haar huis staat te lakken, hard werkt in de tuin en altijd, maar dan ook altijd, lekkere zoete koekjes en chocolaatjes voor de kinderen klaar heeft staan. De oma die altijd komt oppassen als wij dat weer eens op het allerlaatste moment vragen. Het luisterend oor en degene die je weer even de weg wijst, op haar manier, soms een beetje oeps maar wel altijd waar. Zij ligt daar in het bed op de IC te doen wat ze daar niet zou moeten doen. Ik liet haar woensdag achter bij de lift, bel je me? Ja, ik bel je. Kom op Dien, vecht, want we kunnen nog niet zonder je!

Nieuw kaartje

Ik heb weer een nieuw kaartje op kaartje2go.nl gezet.

Het is een uitnodigingskaartje voor een kinderfeestje. Bij kaartje2go.nl kun je zelf de teksten erin zetten.

Opstartproblemen

Aij, wat was dat gisteren een moeilijke start. Na 2 weken heerlijk aanlodderen ging in alle vroegte weer die rot wekker. Ik heb zo een hekel aan het geluid van een wekker. Vroeger had ik een enorm ochtendhumeur, chagrijnig, boos, moe. Mijn moeder heeft op een gegeven moment besloten dat ik niet meer samen met m'n broer mocht ontbijten. Het was niet zo gezellig aan tafel, door mij.... en door m'n broer. Hij ging dan minuten lang met een lepeltje tegen z'n theekopje aantikken, net zo lang tot dat ik het niet meer trok. En dan was het dus niet meer zo gezellig. Hij heeft ook wel eens mijn vingers aan elkaar gelijmd met 10 seconden lijm, maar dat was dan weer midden op de dag. Ook niet gezellig. Hij dacht daar overigens anders over want een half uur durende slappe lach was het gevolg. Van hem dan, niet van mij.
Maar even terug naar dat ochtendhumeur. Ik heb dat gehad tot we naar Aruba vertrokken en waar dus iedere morgen om half 8 de zon opkwam en het een inmiddels een zeer aangename temperatuur begon te worden. Sindsdien heb ik geen ochtendhumeur meer, zelfs niet hier in Nederland.
Maar... we hebben een ander slachtoffer in huis. Sara, m'n jongste van 10. Zij heeft het heel erg en ik begrijp dat, ik maak haar 's morgens rustig wakker, ga even naast haar liggen, overlaadt haar met kusjes en liedjes. Papalief denkt daar echter anders over, die vindt dat onzin en laat met veel lawaai weten dat er weer een nieuwe dag is aangebroken. En ik voel dan met haar mee, voel me weer 12 aan de ontbijttafel met m'n broer. Aij, wat was dat erg...