Ruim 8 maanden later...

Sinds 1 april vol aan de slag bij NB (nieuw bedrijf) met een heel leuk account. Full time, dat wil zeggen 40 uur, minstens. Gelukkig dat ik R. heb want anders komt er thuis helemaal niets van terecht. Hij 's morgens vroeg weg, ik nadat de kinderen zijn vertrokken. Hij eerder thuis zodat  het eten klaar staat als ik thuis kom het eten op tafel staat. Best luxe! Tussendoor kinderen naar sport en muziek, "taxibedrijf" staat er op ons voorhoofd gegraveerd, wat waarschijnlijk over een aantal jaar wordt vervangen door "hotel". Ik hoor het m'n ouders nl. nog zeggen: "het is hier geen hotel", en dat krijgen we dus allemaal nog.

Maar goed, afgelopen maandag om half 8 in de ochtend gaat de deurklopper: ONTBIJTSERVICE! Voor mij! Afzender ons zusterbedrijf F. Ahh, wat een opsteker, dat is prettig de week beginnen.

Hebben, hebben, hebben

Op Aruba reden we in deze fantastische Jeep Cherokee met bovenop fijne "foute" lampjes. Stoer en sterk.

Ik heb er 2 keer een ongeluk mee gehad en 2 keer mankeerde onze Cher niets en lag de andere redelijk in puin. Voor ons dus erg veilig maar voor de andere niet. De eerste keer was trouwens mijn schuld. Op een rustige zondagochtend reed ik naar een plantenwinkel, niemand op de weg (dacht ik), zonnetje, even wegsoezen... Ik ging linksaf en zag de Toyota Tercel over het hoofd. Ik kon nog net gas geven zodat het grootste gedeelte van Cher voorlangs schoot maar de achterkant was niet op tijd. Ik schrok, uiteraard, en durfde niet goed mijn auto uit. Ik verwachtte namelijke een héééle boze meneer. Maar zoals ik al zei, het was zondagochtend. En wat doen de meeste mensen op Aruba op zondagochtend? Juist, die gaan naar de kerk. Ik trof een auto vol gelovigen en die waren erg vergevingsgezind. Pffoe.
Overigens, de tweede keer was niet mijn schuld en toen trof ik wel een héééle boze meneer.
Deze Jeep was trouwens niet alleen stoer en sterk, hij dronk ook behoorlijk. Even gas geven en je zag de benzinemeter naar links uitslaan. Gelukkig was de brandstofprijs toen nog niet zo hoog.

Wat ik nu het liefste zou willen. Het staat denk ik wel op nr. 3 van m'n Bucketlijstje. Is een Jeep Wagoneer.

Maar dan moet ik van m'n lief wel eerst een cursus automonteur volgen en een bucket vol geld verdienen om de brandstof te bekostigen. Maar is het niet een fantastische auto. Ik wil 'm hebben, hebben, hebben.

Prins

Van wie, van wie heeft Saar nou die kaart en doos met heerlijke truffels? Wie is die prins op het witte paard? Alle jongens in de buurt opgenoemd, allemaal afgedaan met een vette "nee!". Dat is het stomme leuke van Valentijn. Droom zacht Saar, van die jongen met dat zwarte, bruine, blonde of rode haar...

Grab A Button

Simply copy and paste the text below into your HTML/JavaScript page elements to add a "Bloe Bloe" button to your blog.

<a href="http://www.bloebloe.nl/" target=blank><img alt="Bloe Bloe" src="http://i1193.photobucket.com/albums/aa346/bloebloe/Logo_vierkant.jpg" border="0"/></a>

Beetje ziek, beetje niet

Sara had gisteren zo'n dag. Een beetje ziek, een beetje blah, een beetje zus, een beetje zo.
Dus lekker op de bank en de hele ochtend Pippi kijken. Ik hoor het op de achtergrond, Pippi mag mee op theebezoek bij de moeder van Tommie en Annika. Weet je het nog? Dat Pippi gevoel, ik kan er nog helemaal bij wegdromen. We zijn een keer met de kinderen in Zweden naar Astrid Lindgren Värld geweest. GE-WEL-DIG. Pippi, Villa Kakelbont, Karlsson, Michiel van de Hazelhoeve, ahh, ik had de dag van m'n leven. Saar aan het eind van de dag nog een Pippipak en ik was gelukkig.

Maar goed, ik dwaal wat af. Saar was dus een béétje ziek, tijd voor wat knutselactiviteit. Aangezien ze de Valentijn er toch doorheen gedrukt heeft op school heeft ze voor de hele klas een kaart gemaakt die ze weer kunnen sturen naar iemand op school (gezien op Alisa Burke). Anoniem natuurlijk. Maandag worden ze de school rondgebracht. Ik ben benieuwd...

Valentijnkaartjes

2 Valentijnkaartjes, te vinden op kaartje2go.

Ik heb een idee

Weet je mam, ik heb een idee... O jee, denk ik dan, wat krijgen we nu weer? Sara loopt bijna over, alles, maar dan ook alles, vindt ze leuk om te doen. Om te organiseren, bedenken, maken. En dat is best leuk. Maar ook best vermoeiend. In groep 5/6 heeft ze de schoolkrant opgezet, redactie gevormd en de zweep er over uitgehaald. Want er moet natuurlijk wel gewerkt worden! Nu in groep 7/8 is haar de schoolkrant ontnomen en dat heeft menig traantje opgeleverd. Boos, verdrietig en vooral in haar eer aangetast. Dat ze de boel nog wel moet coördineren helpt niet want ze heeft het niet meer in eigen hand. Maar goed, toen moest er een modeshow komen voor de hele school. Kleren moesten gemaakt worden van afval, maanden afval gespaard, ontwerpen werden getekend, modellen uitgezocht, kaartjes gemaakt. Maar helaas, school had geen tijd... Tranen? Ja, tranen...
Vorig jaar na de aardbeving op Haïti bedacht ze samen met haar vriendin Y. dat er een "hoge hakken race" moest komen om geld op te halen. En die race kwam er. Gelukkig.

Voor de kerstavond op school werd een bandje opgericht, muziek bedacht, teksten geschreven. Samen met 2 vriendinnen. Tot meester het tijd vond de hele klas erbij te betrekken. Alle touwtjes werden overgenomen door de meiden van groep 8. Traantjes? Wat denk jij! Tranen van pure frustratie. En dan kan je als moeder troosten, wijze woorden spreken maar dat helpt niet. En terecht, ik zou ook verdrietig zijn.
En gisteren? Gisteren zat ze naast me in de auto en ze zei: "Mam, Y. en ik hebben een idee!" We gaan een leuke Valentijnsdag op school organiseren.
O jee...